Foto's uit ons digitale plakboek:

Verhuizen in recordtijd

Nog nooit zijn we zo snel na ontvangst van de sleutel uit een huurwoning vertrokken. Het appartement waar we nu nog een paar dagen zitten hebben we opgezegd. We zijn al meerdere keren wakker geblaft door 5 waakhonden om 4.00 uur, die aanslaan op 20 meter van onze slaapkamer. Vanaf a.s. maandag 1 augustus kunnen we in een andere woning, helemaal aan de andere kant van Willemstad in een klein resort mét zwembad en zonder waakhonden.

Al met al hebben we maar 13 dagen gewoond in het eerste appartement en een hoop geld weggebracht... Hopelijk krijgen we nog een deel van dit geld terug.

Weekend leven

Het vakantiegevoel concentreert zich vooral in het weekend, op zaterdag en zondag doen we een strand aan en vieren we 'vakantie' in de Curaçaose zon.

We zonnen en snorkelen en zijn allebei al flink bruin gekleurd, waarbij Marc het natuurlijk dik wint, in het 'bruin-zijn.' Van 't weekend hebben we zeeslangen gezien, een Schorpioenvis en later op zaterdag een Lionfish. Deze vis lijkt een beetje op een Schorpioenvis. Op het eiland proberen ze deze Lionfish uit te roeien, omdat de vis van origine niet in de wateren van Curaçao voorkomt en het geen natuurlijke vijanden heeft. Ze zijn bang dat deze vissen het onderwaterleven flink zullen verstoren wanneer er niet ingegrepen wordt. Nou mensen, in de buurt van het strand Shon Mosa zwemt er eentje, erop af!

Dagelijks leven

Deze week is Marc begonnen aan zijn tweede werkweek. Hij komt aan het einde van de dag vaak moe en vol enthousiaste verhalen thuis. En gisteravond zelfs met een verse kokosnoot! Het kostte even werk en inspanning om de kokosnoot open te krijgen, maar de beloning is er ook naar. En nog gezond en lekker ook.

Mijn 'werk' bestaat vooralsnog vooral uit huishoudelijke klusjes, zoals de was, afwas en mijn leukste taak: een lekkere maaltijd maken. Ondertussen solliciteer ik en zit op internet en ben wat aan het tekenen. Ik kijk vooral naar banen in het onderwijs, alleen is mijn timing niet al te best... op 8 augustus beginnen de scholen op Curaçao weer. Veel vacatures zullen er nu niet zijn in 't onderwijs. Wel heb ik iets lopen bij een grote duikschool, even afwachten dus.

Vanavond gaan we kijken voor een tweedehands auto    - wordt vervolgd -

Voorheen Hooks Hut

Sinds we hier zijn al twee keer bij Hooks Hut geweest (of eigenlijk heet het nu Pirate Bay), een beach-bar/restaurant met een geweldig relaxte sfeer. 

De eerste keer hebben we er aan de bar gezeten en daarna wat gegeten. Eerder op de dag hadden we bij Director's Bay een Pufferfish/Egelvis gezien, heel bijzondere vis om te zien. Wanneer er gevaar is blaast deze Egelvis zich op tot een stekelige ballon. Wat schetste onze verbazing: 's avonds in Pirate Bay kwam een lokale visser vol trots zijn catch-of-the-day showen. Aan zijn harpoen had hij een toen-nog-levende Egelvis, in opgeblazen toestand. De arme vis stikte ondertussen. Achteraf hoorden we dat hij er een lamp van ging maken. Schande!

's Avonds gaan de lampjes aan bij Pirate Bay en worden er tafels en stoelen in het zand gezet, zodat je sfeervol op het strand kunt dineren. Het eten is er goed & lekker, hoewel ik een verrassing op mijn bord vond, maar we hebben de bediening plechtig beloofd dit niet aan de grote klok te hangen.... 

Omdat een foto meer sfeer kan overbrengen dan 100 woorden, hierbij.

En de cocktails zijn er erg lekker. Ik kijk al heel jaloers naar die mooie ice-crush-machines waarmee ze die heerlijke smoothies en cocktails maken. Zo'n apparaat wil ik ook graag thuis!

De tijd gaat snel..

Hoe het precies komt, kan ik niet zeggen, maar de tijd lijkt hier op Curaçao sneller te gaan dan in Nederland. Misschien ligt het er aan dat het dagelijks leven hier vroeg op gang komt en het al om 19.00 uur steekdonker is. Men gaat hier ook vroeger op de avond slapen, om de dag erna vroeg op te staan. Een ritme waar best snel aan te wennen is, zelfs voor een avondmens als ik.

Greenpeace-up-date

Het Greenpeaceschip Esperanza dat vorige week de haven van Willemstad binnenvoer, blijkt niet gekomen te zijn om één of andere eilandkwestie onder de wereldaandacht te brengen. (Hoewel er een groot waste-meer ligt in deze haven, een erfenis van de Shell-aanwezigheid) Het schip kwam hier om haar bemanning te verversen en nieuwe voorraden aan boord te nemen.

Laatste ochtend in het hotel, het vervolg

Na een korte vakantieweek op Curaçao is Marc gisteren begonnen bij Vivians Nurcery en daarmee is voor hem het werken hier begonnen. Ik heb deze dagen de tijd om ons huurappartement schoon te maken, boodschappen te doen en de spullen die we vanuit Nederland hebben meegenomen te verhuizen van hotelkamer naar ons nieuwe onderkomen. Hoewel ik ook graag aan de slag wil op het eiland, vind ik het toch wel erg fijn dat ik de komende twee weken nog kan aanrommelen en (heel belangrijk) tijd kan besteden aan mijn illustratiewerk.
Over twee weken hoop ik te horen dat ik bij Ocean Encouters aan de slag kan, om in één van hun duikwinkels te gaan werken. Een full-time baan. En dat voor iemand zonder duikervaring... Gelukkig zijn Marc en ik heel bedreven geraakt in het snorkelen en hebben we hier al heel wat uurtjes al snorkelend de zeekust verkend. Vooral Marc heeft een scherp oog voor bijzondere vissen en dieren. Zo heeft hij zaterdag een witte zeeslang gezien en samen zagen we een geel en paars gekleurde Murene, een Egelvis en in juni een Pijlstaartrog. Veel mooie vissen kom je hier in het water tegen: Papagaaivissen, Koffervissen, Trompetvissen (eentje met een lichtblauwe kop) en prachtige donkere vissen met felblauwe stipjes.
Nog 1,5 uur en ik moet van de kamer af zijn, hoogste tijd om te verhuizen.

Of het internet in ons appartement het doet is helaas nog maar zeer de vraag, dus het kan even duren voordat ik weer on-line kan zijn en meer berichten kan posten. Ayo!

Laatste ochtend in het hotel

Greenpeaceschip Esperanza in Curaçao

Terwijl het een drukte van schepen is die de haven in en uit varen, geniet ik nog even van het uitzicht vanuit het hotelraam. Een raam met zicht op de Caribische Zee en achter de horizon de kust van Venezuela. Een land waarvan je niet veel verwacht te horen of zien. Toen we vorige week op Curaçao aankwamen lag er in de buurt van het hotel een Nederlands marineschip aan de kade, ook de Amerikaanse marine bleek rond de eilanden te patrouilleren. En waarom? Chávez van Venezuela blijkt gedreigd te hebben alle eilanden die binnen 100 mijlen uit de Venezolaanse kust liggen te annexeren. Het schip van de Nederlandse marine is weer uitgevaren en Chávez blijkt opnieuw opgenomen te zijn in het ziekenhuis.
Het 'gevaar' is daarmee weer geweken en als een Caribisch windje weggewaaid. Gisterenochtend kwam er voor in de plaats een Greenpeaceschip de haven van Willemstad binnenvaren...

Voor vertrek

Aan de vooravond van een avontuur waarvan we nog niet weten hoe lang het zal duren. De koffers staan nog leeg en klaar om gevuld te worden met spullen en kleren die de komende twee maanden nodig zijn op Curaçao. Het vertrek brengt een dubbel gevoel met zich mee. Aan de ene kant de nieuwsgierigheid en het verlangen naar het onbekende. De keerzijde van vertrekken is de zorg om degenen die achterblijven. Ook dat je de gezelligheid van je vrienden en collega's in Nederland moet missen. We gaan met een open vizier, wie weet wat het ons brengt.